کد مطلب:315503 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:179
اشغال فرات
سپاهیان معاویه راه عراق را پیش گرفتند و در منطقه ی «صفین» اردو زدند و آنجا را مركز جنگی خود قرار دادند. فرماندهی كل، به گروهی از لشكریان دستور داد فرات را اشغال كنند و بر آبشخور آن موانعی قرار دهند تا لشكر امام از دستیابی به آب محروم گردند و از تشنگی بمیرند. معاویه این حركت را سرآغاز پیروزی می دانست؛ حركتی كه خبث ذاتی و دنائت طبع او را به خوبی نشان می دهد. از نظر تمام ملتها و امتها، استفاده از آب، حق طبیعی هر انسان - و حتی حیوان - است، لیكن معاویه و بنی امیه از تمامی سنتها روی گرداندند و آب را به عنوان سلاحی در جنگهای خود به كار گرفتند. آنان ریحانه ی رسول خدا و
[ صفحه 85]
اهل بیت نبوت را در واقعه ی كربلا از آب منع كردند تا آنكه از شدت تشنگی در آستانه ی مرگ قرار گرفتند.
هنگامی كه خبر حركت لشكر معاویه به صفین، به حضرت رسید، ایشان نیز همان راه را پیش گرفتند همینكه به فرات رسیدند، آنجا را اشغال شده به وسیله ی سپاهیان معاویه دیدند و نتوانستند به آب دست پیدا كنند.
فرماندهان سپاه حضرت، نزد ایشان رفتند و از امام اجازه ی پیكار با دشمن خواستند. حضرت بر آن بود كه قبل از پیكار با سپاهیان معاویه، آزادی دستیابی به آب را خواستار شوند؛ زیرا «آب» در تمام شرایع و ادیان برای همگان مباح است و نمی توان از آن منع كرد، لیكن دشمن از پذیرش درخواست امام سرباز زد و برگمراهی خود پافشاری كرد.
پس از آن، امام ناگزیر به نیروهای مسلح خود اجازه ی گشودن آتش جنگ بر دشمن را صادر كرد و آنان با یك حمله، دشمن را به شكستی سخت دچار كردند و آنان سنگرها و مواضع خود را ترك نمودند و سپاهیان امام، فرات را اشغال كردند. گروهی از فرماندهان سپاه نزد حضرت رفتند و از ایشان اجازه خواستند تا با دشمن مقابله به مثل كنند و آب را بر آنان ببندند، لیكن امام درخواست آنان را رد كرد و آب را برای آنان مباح ساخت، همانگونه كه در شریعت الهی برای همگان مباح است. امویان پست این عمل كریمانه ی امام را ناسپاسی كردند و پاسخی زشت دادند. آنان آب را بر فرزندان حضرت در كربلا قطع كردند تا آنكه تشنگی، آنان را از پا انداخت و جگرهایشان آتش گرفت.
[ صفحه 85]
اهل بیت نبوت را در واقعه ی كربلا از آب منع كردند تا آنكه از شدت تشنگی در آستانه ی مرگ قرار گرفتند.
هنگامی كه خبر حركت لشكر معاویه به صفین، به حضرت رسید، ایشان نیز همان راه را پیش گرفتند همینكه به فرات رسیدند، آنجا را اشغال شده به وسیله ی سپاهیان معاویه دیدند و نتوانستند به آب دست پیدا كنند.
فرماندهان سپاه حضرت، نزد ایشان رفتند و از امام اجازه ی پیكار با دشمن خواستند. حضرت بر آن بود كه قبل از پیكار با سپاهیان معاویه، آزادی دستیابی به آب را خواستار شوند؛ زیرا «آب» در تمام شرایع و ادیان برای همگان مباح است و نمی توان از آن منع كرد، لیكن دشمن از پذیرش درخواست امام سرباز زد و برگمراهی خود پافشاری كرد.
پس از آن، امام ناگزیر به نیروهای مسلح خود اجازه ی گشودن آتش جنگ بر دشمن را صادر كرد و آنان با یك حمله، دشمن را به شكستی سخت دچار كردند و آنان سنگرها و مواضع خود را ترك نمودند و سپاهیان امام، فرات را اشغال كردند. گروهی از فرماندهان سپاه نزد حضرت رفتند و از ایشان اجازه خواستند تا با دشمن مقابله به مثل كنند و آب را بر آنان ببندند، لیكن امام درخواست آنان را رد كرد و آب را برای آنان مباح ساخت، همانگونه كه در شریعت الهی برای همگان مباح است. امویان پست این عمل كریمانه ی امام را ناسپاسی كردند و پاسخی زشت دادند. آنان آب را بر فرزندان حضرت در كربلا قطع كردند تا آنكه تشنگی، آنان را از پا انداخت و جگرهایشان آتش گرفت.